Een mens kan rouwen om allerlei zaken, het kan gaan om een psychisch verlies (afstand moeten doen van allerlei mogelijkheden of verworvenheden) dan wel het overlijden van dierbaren. Grote somberheid en wanhoop kunnen het gevolg zijn. Soms lijkt het of alle vaste ankers in het leven zijn losgeslagen....
De buitenwereld is vaak al snel geneigd het signaal te geven dat er lang genoeg gerouwd is en dat je als betrokkene de draad van het leven maar weer op moet pakken. Rouw confronteert ook met de eigen sterfelijkheid, het weg kunnen vallen van de eigen dierbaren en de kwetsbaarheid van onszelf.... Het verdriet/verlies van de ander leidt tot een vervelend soort onrust. Voor veel mensen een reden om dan maar afstand te houden.
Soms vind je zelf dat je de buitenwereld niet langer kan of mag belasten met het eigen verdriet of dat je je aan moet passen aan wat wenselijk is of normaal. Maar wanneer is dan eigenlijk het moment om het leven weer op te pakken en nieuwe stappen te maken? Wie bepaalt dat?
Niet meer bestaande regels en rituelen lijken het rouwproces te bemoeilijken en vergroten soms de eenzaamheid. Gebrekkige communicatie speelt vaak een cruciale rol in rouwprocessen.
Haptotherapie helpt bij het verwerken van geleden verlies. Alle facetten komen aan bod, alle gevoelens kunnen en mogen worden geuit en gedeeld.
De aanraking kan helend en ondersteunend werken.